miércoles, 13 de diciembre de 2017

Parabéns

Fagas o que fagas faino coma se fose a cousa máis importante da túa vida. Dedicación total á tarefa. Pensa en todo, nos pequenos detalles que marcan a diferencia. Se mañá deixaras de existir, que pensarían de ti? Nunca serás máis que o que fagas. Non importa o que digas ou o que penses. Ó final o que vai quedar é o eco dos teus actos. Xuzgaranche polo que fixeches, porque o único tribunal son os outros. Aínda é máis, non quedará o recordo do que crees facer, se non de como os demáis o vexan e os entendan. E serán quén de comprendelos? Teño que probar. Seguro que é o mesmo. Ou mellor? Cheira a fume de lareira, berran e cantan, pimentón, aceite e viño. Manteis de papel. Escarbadentes no chan pegañento. Fora vai frío, pero dentro estou en manga curta e sempre a puntiño de sudar. Puaj. Vou probar. E se o fago ben sí que o van a entender. Levo toda a noite cavilando. Porque falan moito, pero non saben. Non saben de verdade o que é. Ensinoume meu pai. Os detalles. Sempre me dicía que o primeiro salía ben, pero o segundo xa non quería porque escoitaba todo. Adeus, boa noite. Son os últimos que marchan e quedamos nós para limpar e pechar. Se o primeiro non berra o segundo tamén vai ser fácil. Silencio, salvo a tele e a respiración difícil do vello. Un pano asqueroso que máis que limpar reparte a merda. Un escarbadentes que escapa á vasoira e non da subido ó recolledor. Outro intento. Outro intento. Proba no outro xeito. Outro intento. Xa foi. Unha tos líquida que por forza ten que saber a sangue e un esputo. Noxo. Toca fregar mentres na cociña escoito o risrás do nanas contra unha superficie de metal. Máis tos,e súbolle o volumen a tele. Vou polo primeiro e nin un chío. Teño que ter moito coidado porque se non non se baleira, queda toda callada. O segundo tampouco berra. Os detalles, son a clave. Podo escoitar o pumpum, moi feble pero está ahí. Apago a tele, e imos para a cociña. Quítolles todo e métoo nunha bolsa. Agora así vistos son case o mesmo. Rosas. Vou necesitar un caldeiro, pero non vexo ningún por aquí. Esa pota grande ben vale. Abro a porta e dentro fai moito frío. É como estar na casa, nas mañás de decembro. Xa non se fai. Pero eu sei, porque o fixen unha vez, e antes vino facer outras moitas. E agora vou ver se é o mesmo. Como estou sólo cóstame algo máis colocalos. Meu pai falaba dun tío seu que o facía sen axuda de ninguén. Seica tiña "un truco". Meu pai nunca o precisou porque na casa eramos moitos e nunca faltaba xente para vir a comer despois. Na cociña collo o ferro. Non é un como debe serpero pode valer. E con un movemento rápido empeza a escorrer na pota. Primeiro un e despois o outro. Precisión. Fumega coma se estivese a ferver. Espesa. Cando xa non cae máis vou abrir. Moito coidado de non pinchar nada, que se non todo se ensucia e vai ó carallo. Perfecto. Agora por dentro sí que é o mesmo. Ou case. Esto é un pouco máis grande, e eso un pouco máis pequeno. Agora non se aproveita, pero antes non se tiraba nada. Por se acaso deixo todo ben colocado enriba da balda. Un á beiriña do outro. Tamén fumegan, e cheiran, pero diferente. Deso sí que me lembro. Dos cheiros, intensos e extraños. Intensos a pesar do frío. O frío mata o cheiro. Limpo todo ben, primeiro a ferramenta. Moi pouco caeu ó chan. Os detalles. Todo limpo. Lavo as mans con auga morna porque as teño case agarrotadas, que levo un bo rato dentro ó frio. É tarde. Vou fóra a botarlle un pitillo.

No hay comentarios: